Gustave CAMUS 'St Guenole' Olieverf op doek, schilderij, 1962

Op 14-jarige leeftijd was hij een leerling-bouwschilder, maar stopte met schilderen zodra zijn kunst hem tot leven kon brengen, vanaf 1939. Hij studeerde tekenlessen van beeldhouwer Eugène Paulus aan de École Industrielle de Charleroi (1930-1934) en Léon Van den Houten aan de Arbeidsuniversiteit (1932-1937). Samen met Georges Wasterlain richtte hij de groep L'Art vivant au pays de Charleroi op (1933). Na de oorlog bevestigde de critici zijn talent en gaf hij les in schilderen en tekenen aan de Academie voor Schone Kunsten in Bergen (1951-1976), waar hij van 1961 tot 1966 en van 1975 tot 1976 directeur was. Zijn leerlingen zijn Daniel Pelletti en Jacqueline Brison. Zijn eerste periode was het impressionisme (1930-1946), hoewel het dichter bij het fauvisme stond dan bij Monet. Na een reis naar Bretagne opende hij zijn tweede periode, die zijn werk (1946-1950) verder zou markeren. Er is heel wat onderzoek naar hem terug te brengen naar Wallonië (1950): steen en frames met wieltjes komen in zijn schilderij terecht, dat steeds grafischer wordt. Het is bedoeld om de Waalse kunst te verspreiden, waarvan hij een van de fervente voorstanders is. Hij neemt deel aan twee kunstenaarsgroepen uit Henegouwen vijf, die zich inzetten om 'in onze ogen het beeld te geven van de schoonheid die de Waalse aarde kan inspireren' (1964) en Octo (1979).